Zoals aan de andere grenzen van Midden-Amerika stonden ook
aan deze grens weer rijen vrachtwagens te wachten, op wat? Wij weten het ook
niet. Aan het grens loket zelf was het zeer kalm. Het was wel even schrikken …
men komt Honduras enkel in na grondige vinger-afdruk-scan ÉN gelaats-scan te
hebben genomen! Zou het dan toch waar zijn dat er hier zoveel criminelen
rondlopen?
Kort na de grens werd het snel tijd om een veilige
overnachtingplaats te zoeken. Via andere “overlanders” hadden we het kordinaat
gekregen van een camping met zwembad. Op het eerste zicht leek alles gezellig.
Na even in het zwembad te hebben gezwommen bleek al snel dat het hier niet
proper was. De haren bleven tussen onze “gescande” vingers hangen, snel hieruit
en douchen. Wat bleek, er kwam geen water uit de douche. Dan maar afspoelen met
“flessenwater”! Dan maar een wandeling door het mooie park, tussen de prachtige
waterlelies dreef het vol met plastiek, het was niet eenvoudig om een mooie
foto te maken. Iets positief, het was een rustige nacht!
Wat ook positief is in Honduras zijn de doorgaande wegen.
Voor 90% zijn ze in super goede staat, dikwijls twee rijvakken. Af en toe
moesten we wel eens door het stof ploeteren (dit als gevolg van wegenwerken).
Van de vele politie controles onderweg hebben we geen last gehad, men liet ons
steeds vlot door rijden. Sommige controles waren zwaar bewapend, ‘t zal de
veiligheid wel ten goede komen.
Maar wij houden ons blij gezind en bezoeken het koloniale
stadje Comayagua. Dit was vroeger de hoofdstad van Honduras. Hier bevindt zich
in de barokke kathedraal toren een van de oudste klokwerken van de wereld,
“Reloj Arabe”, uit de 12de eeuw. Oorspronkelijk bedoeld om in het
Alambra van Granada, (Spanje) het uur aan te wijzen. Koning Filip II van Spanje heeft dit
uurwerk kado gegeven aan de stad Comayagua in 1582. Dit zal wel iets te maken hebben
met het vele zilver dat in deze buurt is gedolven.
In de grotten van Taulabé dachten we de ondraaglijke hitte
(42°) wel eens te ontsnappen. Vergeet het! Hoe dieper we de mooi verlichte grot
ingingen, hoe warmer en vochtiger het werd.
Aan het Lago de Yojoa bleek het al niet veel
frisser te zijn. Een foto van het, naar het schijnt, prachtige meer was
onmogelijk te maken. De lucht “danste” van de hitte. We hadden wel een mooie
overnachtingplaats op de Finca “Las Glorias”. Tijdens weekenden moet het hier
een drukte van jewelste zijn. Treintje rijden, huifkarren tocht, bootje varen
en af en toe een rodeo met hun grote stieren. Gelukkig waren we hier gewoon
tijdens de week en hadden we de hele Finca voor ons alleen
Op ons volgende doel hebben we het gevonden, de friste.
Heerlijk zwemmen in het koele water van de Rio Pulhapanzak. Wel niet te ver
zwemmen, anders duikt men 43
meter van de mooiste waterval van Honduras af, de
Catarata de Pulhapanzak.
In Copán eindigt onze reis aan Honduras. Hier begint wel
onze tocht in de voetsporen van de Maya’s. De Copán ruines zijn een van de
kleinste, maar staan bekend om hun mooie beeldhouwkunst. Dit vroegere
religieuze centrum is het meest zuidelijk gelegen van de Maya wereld. Wat we
zeer prachtig vonden, waren de vele Macaw’s (Ara’s) die sinds enkele jaren
terug geïntroduceerd zijn op de site. De Macaw was voor de Maya’s een heel
belangrijke vogel. Ook als huisdier voor de priesters en koningen. Men tooide
zich ook met de veren van deze vogel, maar ook met de veren van de Quetzales.
Ook werd hier stevig geofferd voor hun vele goden, er is menig hoofd gerold …
Ons bezoek aan Honduras was kort maar al bij al goed
meegevallen. Wat ons wel opviel waren de talrijke norse gezichten onderweg. We
sluiten dit hoofdstuk af en rijden naar het vriendelijkere Guatemala. Tot de
volgende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten