De met bloemmotieven beschilderde ossenkar van Sarchi is
niet alleen mooi maar is ook de grootste van de wereld (Guinness book of
records). De huidige schilderkunstenaars beperken zich niet meer tot
ossenkarren maar allerhande meubelen zoals een drankenbar. De ossenkarren zijn
nu vervangen door tractoren om de omringende koffie en suikerriet ter
bestemming te brengen.
Eind 19de eeuw had België blijkbaar staal genoeg.
De kerk in Grecia bestaat uit geprefabriceerde metalen platen. Helemaal vervoerd
uit ons land naar Costa Rica en daar helemaal in elkaar gezet. Van dichtbij
ziet de roodbruin geschilderde metalen kerk er nog zeer goed uit. Het kontrast
was mooi met de “Corteza amarilla” boom die in bloei staat bij het einde van
het droge seizoen. Hopelijk wachten ze nog even met de regen …
Natuurlijk zullen de suikerriet boeren blij zijn met wat
regen. Want in deze streek is het dit jaar uitzonderlijk droog.
Na een rustige nacht aan het tankstation van Poasito
bereikte we een van de populairste Nationale Parken van Costa Rica. Hier
bevindt zich de 2.700m hoge vulkaan Poás. Een gigant die een miljoen jaar
geleden is ontstaan en nog steeds aktief is. Tot onze verbazing ging het park
pas open om 08.00 uur, wat laat is voor deze plaats want de gigant hult zich al
snel terug in de wolken. Hoe vroeger men hier komt des temeer kans op heldere
hemel. Maar gelukkig was er wat wind die de wolken verdreef. Men kon ook nog
een mooie wandeling maken door het nevelwoud naar het kratermeer Botos.
De vulkaan heeft gezorgd voor een vruchtbare omgeving. Wat
zijn ze hier fier op hun “vulkaan”aardbeien. Ze waren lekker ook!
Het landschap waar men door rijdt is grillig en op vele
plaatsen zijn er regelmatig wegenwerken nadat de aarde weer eens stevig geschud
heeft. Gelukkig hebben wij nog geen beving gevoeld.
Waar vulkanen zijn, zijn meestal ook warmwater bronnen. Wij
hebben op aanraden van andere reizigers gekozen voor het rustig gelegen
“Thermales del Bosque”. De ganse voormiddag hadden we dit kleine paradijs voor
ons alleen. Ons enige gezelschap was de groene hagedis.
Bananen, waarschijnlijk het grootste export product van
Costa Rica, groeien hier op deze vruchtbare vulkaan gronden ook weelderig.
Ons eerste zicht op vulkaan Arenal in La Fortuna.
Dominerende wolken omringde de top. In La Fortuna houden ze de toeristen wel
bezig. Men kan hier elke dag een ander warmwater bad bezoeken.
De plaats waar men het dichtste bij de vulkaan Arenal kan
komen is het Hotel “Observatory Lodge”.
Via een pittige steenslagweg bereikte we dit mooie complex. Ze ontvangen hier
gelukkig voor ons ook dagtoeristen. Hierdoor konden we genieten van een mooi
panorama op de 1.650m hoge kegelvormige stomende vulkaan Arenal. Via mooie
hangbruggen konden we een toffe wandeling door het regenwoud maken naar een
waterval. Vogelliefhebbers komen hier ogen tekort. Aan de Lodge zorgen ze voor
extra voedsel en dit kunnen de vele vogels niet weerstaan.
Waar ze duidelijk vragen om niet te voederen is langs de weg
van Laguna de Arenal. Hier zitten vele witsnuit neus beren. Natuurlijk kunnen
sommige toeristen hier niet weerstaan en denken dat deze dieren ook graag chips
lusten …
25 jaar geleden kwam een Zwitsers koppel naar deze streek en
hadden de droom van een “Pequeña Helvecia” (Klein Zwitserland) te stichten aan
Laguna de Arenal. Dit is hun heel goed gelukt. Zelfs een eigen spoorlijn mocht
niet ontbreken. Wij hebben dit 3km lang spoor gevolgd tot aan (niet te geloven
maar waar) een panoramisch draaiend restaurant met uitzicht op het meer en de
vulkaan Arenal. Wat een project! Op deze tocht zagen we ook wat dieren, spijtig
dat het gordeldier enkel nog in skeletvorm voorkwam.
Laguna de Arenal, een stuwdammeer zorgt voor een goede 40%
van de elektriciteitsvoorziening van Costa Rica.
Deze week reden we van vulkaan naar vulkaan. De volgende op
de lijst was de met regenwoud beboste vulkaan Tenorio. De mensen komen niet
naar hier voor de vulkaan maar om de prachtige chemische reactie te zien van
het rivierwater dat zich mengt met het zwavelhoudende vulkaanwater. Hierdoor
ontstaat de mooie blauwe kleur.
In Bijagua hebben we de kans om de kikkertuin van Carlos te bezoeken, niet laten voorbij gaan. Tijdens een avondwandeling hebben we ze eindelijk gezien, de beroemde veelkleurige kikkers van Costa Rica…
Met deze mooie “puit” is ons verhaaltje zeker nog niet uit!
Tot de volgende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten